Het vasteland van de USA

Atlanta
In de vroege ochtend van 21 januari kom ik aan op de luchthaven van Atlanta. En wat is het hier koud… +4* C… dat is lang geleden dat ik dit heb gevoeld. Ondertussen komt de zon op in een stralend blauwe lucht. Wat een mooi gezicht. Ik voel de kou alleen als ik het vliegtuig uit ga, in de slurf. Op de luchthaven is het verder lekker. De eerste keer dat ik een mooie luchthaven zie in Amerika. Enorm groot hier, ik moet weer met een skytrain naar de andere terminal om door te reizen. Op deze luchthaven klopt werkelijk alles, automatisch op de wifi, vriendelijke mensen, vlotte doorgang en een prachtig gebouw. Ook wel eens fijn! Van hier vlieg ik door naar Fort Lauderlade, een van de luchthavens in Miami. Deze keer met Delta Airlines, een fijne maatschappij met ook weer die ruime stoelen. Amerika is ingesteld op grote dikke mensen en dus een zee van ruimte. Dit laatste stukje duurt niet lang, een uurtje of 2 is tegenwoordig een korte vlucht.
In Fort Lauderdale (Hollywood airport!) is het tegen de middag als ik aankom en hier is het heerlijk weer. Dat is geluk hebben, een paar weken geleden had het hier ook gesneeuwd zoals overal in de USA. Op deze luchthaven is het weer even zoeken. Beetje verouderd allemaal en ik moet op zoek naar de shuttle voor de tri-train die mij 50 km verder brengt in de buurt van Miami Airport, waar ik een hotel heb. Het wemelt van de mensen die vragen of ik geboekt heb voor een cruise, dat is weer een hele business hier. Er staan heel wat vertegenwoordigers van de Cruises die een shuttle naar de boot verzorgen en rond lopen te rennen met passagierslijsten. Vanaf een bankje in de zon heb ik alle tijd om dit spektakel te bekijken, ik heb alle tijd en met die trein komt het vast goed. Ik spreek een leuke familie uit Texas, ook net aangekomen hier en mijn rugzak is altijd het aanknopingspunt voor een praatje. What a nice bag, where did you get it? Nou staat er met grote letters BALI op… Zij moeten wachten op een shuttle voor de boot naar Puerto Rico waar een zoon gaat trouwen. Ze zijn in een uitgelaten stemming en vinden mijn reis helemaal geweldig. On your own?? You have courage! And that is all your luggage? Zelf hebben ze ongeveer 2 enorme koffers per persoon. Ja, zeg ik, maar ik ga ook niet naar een wedding! Ze willen alles wetenover mijn reis. Dan zie ik ineens een shuttle met Tri-Train er op, snel goeie wensen over en weer en ik ben nog net op tijd.
Van deze trein en dit speciale stationnetje waar ik gedropt wordt, kom je vanzelf in vakantiestemming. Helemaal beschilderd met palmen en mooie stranden en het is een station uit een boekje. Rijdt heel Miami rond en doet veel tussenstations aan. Duurt dus even, maar ik zie ook wat onderweg. En niet alleen vakantiestemming... dat rijke Florida zit maar op een heel klein stukje. Met zo'n lokale trein zit je tussen de locals en zie je veel armoe. Onderweg trieste gebouwen, gesloten bedrijven en vergane glorie. mensen die op straat wonen... steeds weer word ik heel droevig van wat ik in Amerika zie.
Aangekomen bij Miami Airport is het weer een puzzel. Wat een luchthaven. Ik moet hier op zoek naar de hotel shuttle en na een lange wandeling vind ik de juiste verdieping voor de shuttles. Ook daar weer rondkijken en zoeken. Er is weinig info, alles is hier geautomatiseerd, geen poppetjes die je aan kunt spreken. Maar altijd weer gaat er bij mij iets vanzelf. Ik zie in de verte een shuttle met groene letters en daar is ie: Holiday Inn Airport Hotel! Er wordt hier heel veel Spaans gesproken, de chauffeur spreekt nauwelijks een woordje Engels. Weer handig om wat Spaans te spreken dus. Wat heb ik toch steeds een plezier van mijn talen.