Tres Ciudades
Door: Mineke Minderhoud
Blijf op de hoogte en volg Mineke
05 Oktober 2016 | Cuba, Trinidad
5 oktober Tres Ciudades: Santa Clara, Trinidad & Cienfuegos.
Onderweg naar Santa Clara zien we het licht worden en de zon komt op boven de zee. Prachtig gezicht is dat! Het landschap is lange tijd vrij vlak met hier en daar een heuveltje. Opvallend is hoe groen het is, echt overal groen. De soorten begroeiing, de planten en bomen, het is niet te tellen. Op Cuba zijn er alleen al 70 soorten palmen. Een enorme diversiteit en heel mooi om langs te rijden. Ondanks de dreigende hurricane in het oosten is het hier prachtig weer en warm. Wat me vanaf het begin opvalt is, dat er geen of nauwelijks bloemen zijn. Al zijn er dan veel plantensoorten, toch maakt het groen de omgeving ook eentonig. Omdat je hier geen enkele reclame langs de weg ziet, is het ook allemaal zo anders. Af en toe een groot billboard met een quote van Che Guevara of Fidel Castro.
“Hasta la Victoria Siempre”
We zien enorme ruimte, soms zie je een uur lang geen bebouwing en nauwelijks verkeer. Dit land is 3x zo groot als NL en telt 11 miljoen inwoners.
Midden in de uitgestrekte citrusvelden zien we 3 keer een universiteitscampus, exact hetzelfde gebouwd. De studenten wonen hier en krijgen hier colleges. Verder is hier niks. Geen terrasjes zoals bij ons voor een biertje, geen feesten. Ook op de universiteit is het onderwijs en het verblijf volledig gratis. Maar je geeft er hier wel iets voor terug. In de ochtend de colleges, in de middag werk je in de citrusteelt en ’s avonds studeer je. En dan wil je wel naar bed want de dag begint vroeg.
De citrusteelt is omvangrijk en was aanvankelijk bedoeld voor de Sovjet Unie. Na het uiteenvallen van de Sovjet Unie is er een nieuwe doelgroep: de toeristenindustrie. Ik heb zelden zulke lekkere grapefruits gegeten als hier. Wat het volk er van ziet…. ???
In Santa Clara komen we bij het monument en het museum voor Che Guevara.
Voor de Cubanen is dat een heiligdom. Aan hem hebben ze hun vrijheid te danken, na de overheersing door de Spanjaarden, de Engelsen, weer de Spanjaarden en tenslotte de Amerikanen. In de jaren 50 voor het eerst vrij. Een bont gezelschap, die Cubanen… er is geen enkele oorspronkelijke bewoner overgebleven. Ze werden vervangen door de slaven uit Afrika, later door Chinezen, en met de mix met de Spanjaarden en andere blanken, zie je een veelzijdig volk met nog veel kenmerken van al die groepen.
Onze gids is zelf ook onder de indruk op deze gedenkplek, hoewel ze daar al vele malen geweest moet zijn. Als ik uit het museum kom zeg ik tegen haar dat ik onder de indruk ben van de drive en van het doel van Che Guevara om deze strijd aan te gaan. Wat moet hij een visioen hebben gehad. Ze kijkt me dankbaar aan met dikke tranen in haar ogen. Gracias Signora, comprendas. (dankjewel mevrouw, je begrijpt het)
De Cubanen zijn onverdeeld dankbaar voor wat CHE, en in zijn geest FIDEL, hun brengt.
Daarover later meer.
Door een prachtig berglandschap rijden we verder naar Trinidad. We rijden een stuk autobaan, de beste van het land en die is net als de wegen in Oost Duitsland vóór de val van de muur. Verder zijn de wegen slecht en met veel bochten, maar er zijn geen files, er zijn gewoon weinig auto’s. We zien de mooiste oldtimers onderweg, die worden gekoesterd en altijd weer gerepareerd. Ze weten hier heel goed wat hergebruik is en wat duurzaam is. Weg gooien is er niet bij.
Kinderen worden thuis en op school opgevoed met dankbaarheid voor wat er is (gratis onderwijs voor ALLE kinderen) en respect voor het socialistische systeem. Wat me daarbij opvalt is de grote vrolijkheid hier, ze zijn echt blij en nemen tegelijk alles serieus. De grauwheid van het voormalig Oostblok, waar je het systeem mee kunt vergelijken, zie je hier niet.
En altijd is er wel ergens weer muziek en wie muziek hoort danst een salsa of een cha cha cha.
Trinidad is een mooie stad waar de koloniale huizen uit een glorietijd in tact gebleven zijn. Prachtig om te bekijken, opvallend zijn de grote patio’s in het midden, erg mooi. Veel vrolijke kleuren en mooi smeedwerk voor de balkons en de ramen. Sierlijk en elegant. Tegelijk is het vergane glorie. Ook al worden ze nu vooral gebruikt als musea, het onderhoud eraan ontbreekt. Wel opvallend is, dat ze bij deze revolutie niet alles kort en klein hebben geslagen, maar juist bewaard en gebruikt voor nieuwe doelen. De inrichting van de musea is over het algemeen pover en rommelig. Misschien is er in de hoofdstad Havanna meer te vinden, dat gaan we nog zien.
We genieten hier van een heerlijke lunch, ook weer een buffet. Je ziet weinig á la carte.
Ze kunnen hier goed koken. Zonder toeters en bellen maar gewoon zo goed. En niet uit pakjes en zakjes!
We zien ook hoe sigaren worden gemaakt. Volledig met de hand, met aandacht en met trots. Ik heb hier nog niemand gezien die zit te zuchten omdat ie moet werken. En het is in Trinidad wél 35* Celsius…
Je ziet het begin van de kleine handeltjes, dat is sinds kort enigszins toegestaan. Je ziet vrouwen op straat met mooi haakwerk, met kleden en tafellakens van fijn katoen. Ook zijn er kleine winkeltjes en iets grotere, veel nog in staatshanden.
Ook is hier een kleine toeristenmarkt, met ongeveer 12 kraampjes die in grote lijnen hetzelfde verkopen. Vooral spullen die je koopt omdat het leuk is en die je volgend jaar naar de rommelmarkt brengt. Verder ook hier weer geen enkele reclame. Je koopt wat je nodig hebt als je het kan betalen. Punt uit. We zien ook een winkel waar de inwoners met bonnen hun rijst, meel en suiker kunnen kopen. Dat is dus op de bon en gerantsoeneerd en het is niet genoeg.
Wat ik tot nu toe gezien heb wat de moeite waard is om mee te nemen, zijn slippers en sandalen op de toeristenmarkt. Flink aan de prijs, maar erg mooi leer.
Trinidad staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco, en dat is volop verdiend. Ook de straatjes zijn zo authentiek dat de bus er niet eens kan rijden, en voor een auto is het ook niet best. Mooie gele kinderkopjes, in alle afmetingen door elkaar en aan elkaar gelegd. Dat geeft het oude centrum een prachtige kleur.
Het is tijd om onze weg te vervolgen naar Cienfuegos. Dat is een veel jongere stad met een mooie lange boulevard aan zee, ruim aangelegd en doet Frans aan. De hoge palmen maken het plaatje compleet. De hele suikerindustrie is tijdens de Amerikaanse neokoloniale tijd verplaatst vanuit Trinidad naar hier. Cienfuegos is de stad van vandaag. In het centrum een heel groot plein met een park in het midden en aan alle kanten kolossale gebouwen. Je ziet hier hoe rijk je kon worden in de suiker… Ook hier kun je vragen: “Hoe duur was de suiker”
Wat zal het veel bloed, zweet en tranen hebben gekost. En mensenlevens…
We kunnen hier niet zo lang blijven, er is nog een reis terug te gaan.
De avond valt, rond 7 uur en we zien nu boven de zee de zon ondergaan. Zo eindigt deze kleurrijke dag met nog eens een overvloed aan pasteltinten, adembenemend mooi.
Als het donker is, zie we de huisjes onderweg eigenlijk wat beter. Er is in alle huisjes elektriciteit en ik vermoed dat ze allemaal een spaarlamp van de staat hebben gekregen. Overal zie je hetzelfde witte licht. En af en toe zie je een kleine tv staan (2 staatszenders) en een koelkast.
Mensen zitten op hun gemak binnen op de bank bij de tv en als je die niet hebt zit je buiten bij de voordeur. Er gaat een rust van uit. Door het ontbreken van internet zie je veel gezelligheid en sociaal contact. Ik verbaas me voortdurend over de vrolijkheid, de tevredenheid, de hoop van dit volk. Ze moeten het voor die tijd toch wel vele malen slechter hebben gehad als je met dit leven zo dankbaar kunt zijn.
Vol indrukken en na 3 uur terug rijden komen we in ons hotel, nog net op tijd om wat te eten.
Onderweg naar Santa Clara zien we het licht worden en de zon komt op boven de zee. Prachtig gezicht is dat! Het landschap is lange tijd vrij vlak met hier en daar een heuveltje. Opvallend is hoe groen het is, echt overal groen. De soorten begroeiing, de planten en bomen, het is niet te tellen. Op Cuba zijn er alleen al 70 soorten palmen. Een enorme diversiteit en heel mooi om langs te rijden. Ondanks de dreigende hurricane in het oosten is het hier prachtig weer en warm. Wat me vanaf het begin opvalt is, dat er geen of nauwelijks bloemen zijn. Al zijn er dan veel plantensoorten, toch maakt het groen de omgeving ook eentonig. Omdat je hier geen enkele reclame langs de weg ziet, is het ook allemaal zo anders. Af en toe een groot billboard met een quote van Che Guevara of Fidel Castro.
“Hasta la Victoria Siempre”
We zien enorme ruimte, soms zie je een uur lang geen bebouwing en nauwelijks verkeer. Dit land is 3x zo groot als NL en telt 11 miljoen inwoners.
Midden in de uitgestrekte citrusvelden zien we 3 keer een universiteitscampus, exact hetzelfde gebouwd. De studenten wonen hier en krijgen hier colleges. Verder is hier niks. Geen terrasjes zoals bij ons voor een biertje, geen feesten. Ook op de universiteit is het onderwijs en het verblijf volledig gratis. Maar je geeft er hier wel iets voor terug. In de ochtend de colleges, in de middag werk je in de citrusteelt en ’s avonds studeer je. En dan wil je wel naar bed want de dag begint vroeg.
De citrusteelt is omvangrijk en was aanvankelijk bedoeld voor de Sovjet Unie. Na het uiteenvallen van de Sovjet Unie is er een nieuwe doelgroep: de toeristenindustrie. Ik heb zelden zulke lekkere grapefruits gegeten als hier. Wat het volk er van ziet…. ???
In Santa Clara komen we bij het monument en het museum voor Che Guevara.
Voor de Cubanen is dat een heiligdom. Aan hem hebben ze hun vrijheid te danken, na de overheersing door de Spanjaarden, de Engelsen, weer de Spanjaarden en tenslotte de Amerikanen. In de jaren 50 voor het eerst vrij. Een bont gezelschap, die Cubanen… er is geen enkele oorspronkelijke bewoner overgebleven. Ze werden vervangen door de slaven uit Afrika, later door Chinezen, en met de mix met de Spanjaarden en andere blanken, zie je een veelzijdig volk met nog veel kenmerken van al die groepen.
Onze gids is zelf ook onder de indruk op deze gedenkplek, hoewel ze daar al vele malen geweest moet zijn. Als ik uit het museum kom zeg ik tegen haar dat ik onder de indruk ben van de drive en van het doel van Che Guevara om deze strijd aan te gaan. Wat moet hij een visioen hebben gehad. Ze kijkt me dankbaar aan met dikke tranen in haar ogen. Gracias Signora, comprendas. (dankjewel mevrouw, je begrijpt het)
De Cubanen zijn onverdeeld dankbaar voor wat CHE, en in zijn geest FIDEL, hun brengt.
Daarover later meer.
Door een prachtig berglandschap rijden we verder naar Trinidad. We rijden een stuk autobaan, de beste van het land en die is net als de wegen in Oost Duitsland vóór de val van de muur. Verder zijn de wegen slecht en met veel bochten, maar er zijn geen files, er zijn gewoon weinig auto’s. We zien de mooiste oldtimers onderweg, die worden gekoesterd en altijd weer gerepareerd. Ze weten hier heel goed wat hergebruik is en wat duurzaam is. Weg gooien is er niet bij.
Kinderen worden thuis en op school opgevoed met dankbaarheid voor wat er is (gratis onderwijs voor ALLE kinderen) en respect voor het socialistische systeem. Wat me daarbij opvalt is de grote vrolijkheid hier, ze zijn echt blij en nemen tegelijk alles serieus. De grauwheid van het voormalig Oostblok, waar je het systeem mee kunt vergelijken, zie je hier niet.
En altijd is er wel ergens weer muziek en wie muziek hoort danst een salsa of een cha cha cha.
Trinidad is een mooie stad waar de koloniale huizen uit een glorietijd in tact gebleven zijn. Prachtig om te bekijken, opvallend zijn de grote patio’s in het midden, erg mooi. Veel vrolijke kleuren en mooi smeedwerk voor de balkons en de ramen. Sierlijk en elegant. Tegelijk is het vergane glorie. Ook al worden ze nu vooral gebruikt als musea, het onderhoud eraan ontbreekt. Wel opvallend is, dat ze bij deze revolutie niet alles kort en klein hebben geslagen, maar juist bewaard en gebruikt voor nieuwe doelen. De inrichting van de musea is over het algemeen pover en rommelig. Misschien is er in de hoofdstad Havanna meer te vinden, dat gaan we nog zien.
We genieten hier van een heerlijke lunch, ook weer een buffet. Je ziet weinig á la carte.
Ze kunnen hier goed koken. Zonder toeters en bellen maar gewoon zo goed. En niet uit pakjes en zakjes!
We zien ook hoe sigaren worden gemaakt. Volledig met de hand, met aandacht en met trots. Ik heb hier nog niemand gezien die zit te zuchten omdat ie moet werken. En het is in Trinidad wél 35* Celsius…
Je ziet het begin van de kleine handeltjes, dat is sinds kort enigszins toegestaan. Je ziet vrouwen op straat met mooi haakwerk, met kleden en tafellakens van fijn katoen. Ook zijn er kleine winkeltjes en iets grotere, veel nog in staatshanden.
Ook is hier een kleine toeristenmarkt, met ongeveer 12 kraampjes die in grote lijnen hetzelfde verkopen. Vooral spullen die je koopt omdat het leuk is en die je volgend jaar naar de rommelmarkt brengt. Verder ook hier weer geen enkele reclame. Je koopt wat je nodig hebt als je het kan betalen. Punt uit. We zien ook een winkel waar de inwoners met bonnen hun rijst, meel en suiker kunnen kopen. Dat is dus op de bon en gerantsoeneerd en het is niet genoeg.
Wat ik tot nu toe gezien heb wat de moeite waard is om mee te nemen, zijn slippers en sandalen op de toeristenmarkt. Flink aan de prijs, maar erg mooi leer.
Trinidad staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco, en dat is volop verdiend. Ook de straatjes zijn zo authentiek dat de bus er niet eens kan rijden, en voor een auto is het ook niet best. Mooie gele kinderkopjes, in alle afmetingen door elkaar en aan elkaar gelegd. Dat geeft het oude centrum een prachtige kleur.
Het is tijd om onze weg te vervolgen naar Cienfuegos. Dat is een veel jongere stad met een mooie lange boulevard aan zee, ruim aangelegd en doet Frans aan. De hoge palmen maken het plaatje compleet. De hele suikerindustrie is tijdens de Amerikaanse neokoloniale tijd verplaatst vanuit Trinidad naar hier. Cienfuegos is de stad van vandaag. In het centrum een heel groot plein met een park in het midden en aan alle kanten kolossale gebouwen. Je ziet hier hoe rijk je kon worden in de suiker… Ook hier kun je vragen: “Hoe duur was de suiker”
Wat zal het veel bloed, zweet en tranen hebben gekost. En mensenlevens…
We kunnen hier niet zo lang blijven, er is nog een reis terug te gaan.
De avond valt, rond 7 uur en we zien nu boven de zee de zon ondergaan. Zo eindigt deze kleurrijke dag met nog eens een overvloed aan pasteltinten, adembenemend mooi.
Als het donker is, zie we de huisjes onderweg eigenlijk wat beter. Er is in alle huisjes elektriciteit en ik vermoed dat ze allemaal een spaarlamp van de staat hebben gekregen. Overal zie je hetzelfde witte licht. En af en toe zie je een kleine tv staan (2 staatszenders) en een koelkast.
Mensen zitten op hun gemak binnen op de bank bij de tv en als je die niet hebt zit je buiten bij de voordeur. Er gaat een rust van uit. Door het ontbreken van internet zie je veel gezelligheid en sociaal contact. Ik verbaas me voortdurend over de vrolijkheid, de tevredenheid, de hoop van dit volk. Ze moeten het voor die tijd toch wel vele malen slechter hebben gehad als je met dit leven zo dankbaar kunt zijn.
Vol indrukken en na 3 uur terug rijden komen we in ons hotel, nog net op tijd om wat te eten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
