Op de fiets!

7 november.

Mijn gastheer heeft in de garage een oerdegelijke Hollandse fiets staan. Een heuse Batavus, zo goed als nieuw! En hij gebruikt dit vervoermiddel niet vaak. De straten zijn behoorlijk hellend, met de auto merk je dat niet zo. Maar met 7 versnellingen zou het te doen moeten zijn, dus we checken de banden en ik ga op pad. Eerst maar eens een stukje helling op, kijken hoe dat gaat. Nou dat is bikkelen hoor, maar ook goed, want we zitten vaak in de auto hier.

Omdat de temperatuur in de loop van de ochtend al behoorlijk is opgelopen, heb ik het echt heel warm... overigens lekker hoor, om weer echt warmte te voelen.

Ik fiets omhoog in een slakkentempo en bekijk de wijk eens goed. Het is heel stil overal, nauwelijks mensen op straat. Vrijwel alle huizen zijn omheind met flinke hoge hekken en afgesloten poorten. Daar kom je niet zomaar binnen. Vaak ook nog schrikdraad met waarschuwingsborden, borden met bloeddorstige honden en zelfs de mededeling dat er gewapende beveiliging is. Aan rijkdom geen gebrek hier. Deze wijk heet dan ook het bovendorp, naar beneden toe kruis je de doorgaande weg en je kunt dan nog verder naar het benedendorp. Hoe lager hoe eenvoudiger, hoe kleiner de huisjes en de tuintjes. Daar woont de gekleurde bevolking.

Gelukkig is het ondertussen zo, dat er overal waterleiding en elektriciteit is, al een hele winst. Maar wat zijn ze na de afschaffing van de apartheid van ver moeten komen, en wat is er een lange weg te gaan. Vermoedelijk gaat dit generaties lang duren eer alle ongelijkwaardigheid hier uit het systeem is...

Ik fiets naar beneden, dat gaat een stuk beter, een potje thee bij Angies place drink ik achter elkaar leeg. Aan de doorgaande weg in het dorp, de Hoofdstraat, is het al een stuk levendiger en daar ontmoet blank en gekleurd elkaar. En toch... het is zo zichtbaar, twee werelden.

Terug naar huis ga ik toch maar lopend met de Batavus, het is ondertussen erg warm en een langzame wandeling is beter.

Thuis is het een drukte van belang. Het is wasdag. Nicky is de hulp in de huishouding, die kan bergen verzetten. Ze komt 3 ochtende per week en weet van aanpakken. Waar zij geweest is, straalt alles, en alles is weer op z'n plek. Mijn vrienden gaan hier goed mee om. Nicky wordt goed betaald en heeft een spaarrekening gekregen waar naast het salaris ook steeds een bedrag op gaat. Ze heeft jonge kinderen die nu gratis naar school gaan, maar door het sparen komt er geld voor het vervolgonderwijs wat hier wel betaald moet worden.

Als iedereen achter die hekken van die grote huizen dit zo zou doen, dan is er veel hoop.

Maar er zijn ook andere verhalen. Van gekleurde kinderen en tieners die met stokken de straat uit gejaagd worden. Ik neem het allemaar waar, ik neem het aan, en kan nog moeilijk een soort van plek innemen hier. Nou hoef ik dat ook niet zo als toerist, maar het geeft zoveel te denken.

Vandaag is Raban er ook, de tuinman. Hij werkt hier 3 hele dagen in de week. Raban is statenloos, hij is gevlucht uit Malawi. Je hebt hier geen aanmeldprocedure, je krijgt geen papieren, niks. En je krijgt geen geld! Het wonderlijke is dat je wel gewoon mag werken.

Ook voor hem wordt hier goed gezorgd met goede betaling, elke dag eten, en ook voor hem een spaarrekening om een toekomst op te bouwen. Wat hij verdient stuurt hij ook nog grotendeels naar z'n familie.

Raban heeft altijd een goede zin, is vrolijk en geen werk is te zwaar. Hij spreekt goed engels dus fijn om met hem te communiceren. Hij is uiterst beleefd en ik denk dat hij een behoorlijke opleiding heeft gehad. De tuin hier is zijn trots.

Zo is het al met al een gezellig dagje hier op de basis.

Als Nicky naar huis gaat, liggen mijn kleren gewassen en gestreken op stapeltjes in de kast. Ik ben er een beetje stil van...

8 november

Om een of andere reden word ik heel vroeg wakker... nog geen paar minuten later komt er een berichtje van Albert dat ze aan het overstappen zijn in Dubai, op weg naar hun geliefde Bali. Het universum gaf het seintje blijkbaar al sneller dan de whatsapp kan gaan. Zo grappig dit. Het gebeurt ons vaker en ik puzzel er allang niet meer over hoe dat kan. Het kan!

Vandaag rij ik met Gerda mee naar Riebeek -kasteel waar ze afspraken heeft. Ik ga eerst eens naar de Tourist Information, waar ik een heel tijdje in gesprek ben met een aardige jongeman die met liefde vertelt over deze streek. Met veel informatie en folders struin ik verder door het stadje, super gezellig. Veel leuke authentieke winkeltjes met veel zelfgemaakt kleding, olietjes, cadeautjes. In de kleding worden mooie natuurlijke stoffen gebruikt, alles is kleinschalig en er is heerlijk brood in de biowinkel. Je ziet hier geen Burgerking, kfc enz. en ik hoop dat het hier nooit komt. Men leeft gezond, tel daar ook nog de zuivere lucht en het drinkwater uit de bergen bij op, en het is een goed leven. Er is geen vervuiling want er is nauwelijks of geen industrie hier. en er is heel veel ruimte voor weinig mensen per km2

Met een tas vol boodschappen voor de lunch rijden we weer terug.

Nu is het ondertussen avond en donker, ik ga zo eens buiten kijken of er weer zo'n prachtige volle maan is als gisteren. Het was net alsof er een reusachtige felle lamp aan de hemel hing. Magisch was het!