Afscheid Albert en Patricia - Terug naar Kedungu

Afscheid van Albert en Patries – terug naar Kedungu
Het is dan toch gelukt om op 26 november weer op Bali terug te zijn. Hulde aan de KLM, ze boekten mij al snel over op een vlucht met Singapore Airlines die nog wel op Bali wilden vliegen. Rond lunchtijd ben ik weer in het hotel waar Albert en Patries net aan de lunch zijn begonnen. Zo fijn om daar aan te schuiven en ze nog te zien. Dat had ik wel heel jammer gevonden als dat niet was gelukt. Ik ga ze 3 maanden niet zien en we hadden nog helemaal geen afscheid genomen. Dus hebben we toch nog een middagje.
Rond 6 uur zwaai ik ze uit richting luchthaven, hun lange reis terug naar Nederland tegemoet. Wat hebben ze geluk! Ze kunnen nog net weg komen voordat de vulkaan uitbarst en de luchthaven dicht gaat. Niet dat het een straf voor hun zou zijn om op Bali te blijven, maar er moet toch weer gewerkt worden in Basalt.
Diezelfde avond haalt Budi met op en laat op de avond ben ik weer terug in Villa Ayo, mijn thuisbasis op Bali. En zo voelt het ook. Zo fijn om die lieve mensen van de staf weer te zien de volgende ochtend.
Helaas is mijn laatste deelnemer nog in Singapore en de luchthaven is gesloten… Dus ben ik een paar dagen alleen en dat gaat uiteindelijk tot woensdag de 29e duren. De luchthaven blijft dicht en de vluchten vanuit Singapore worden steeds geannuleerd.
Uiteindelijk besluit ze naar Java te vliegen, vervolgens naar Surabaya, dan urenlang met de bus naar de haven en oversteken naar Bali. Gelukkig een ervaren reiziger, en ondertussen in gezelschap van nog een NLer die ook naar Bali wil. Op woensdagochtend vertrek ik met Budi om 3 uur in alle vroegte om naar de haven van Gilimanuk te rijden. Dat duurt 4 uur. Na een uurtje wachten komt de boot aan en is ze er eindelijk. Wat een reis! We nemen ook de andere NLer mee die uiteindelijk ook nog een nachtje blijft slapen om enigszins bij te komen. In Kedungu zijn we weer rond lunchtijd en Ketut wacht al met het eten op ons. We kunnen nog snel voor allebei een massage regelen, het enige wat nog past op zo’n dag en dan wordt er alleen nog maar geslapen.
De volgende dag reist onze bezoeker – die we later “De sultan van Sanur” noemen – verder naar Sanur en kan de laatste Retreat voor deze periode beginnen. Ik kan de Villa nog 2 dagen langer huren zodat alles uiteindelijk volgens plan verloopt.
Op 5 december ( ik heb pepernoten gekregen!!!) verhuizen we naar de Sawah Villa en begint ook mijn vakantie. Mijn gast blijft nog wat dagen.
Altijd weer een beetje weemoedig om Ayo te verlaten, waar zoveel mooie mensen zo toegewijd bezig waren.
Alle andere deelnemers zijn alweer terug in NL en ik besef wat ik een geluk heb gehad dat die vulkaan pas eind november is uitgebarsten. Wat zou er veel te regelen geweest zijn als het al eerder was mis gegaan. En ik trek wederom de conclusie dat ik altijd geluk heb. Altijd is er die flow van dag tot dag waar alles goed loopt en klopt.
Dankbaar val ik in slaap op de nieuwe plek waar ik de golven van de oceaan kan horen. Een prachtig slaaplied!